De huidige kerncentrales gebruiken een proces dat kernsplijting heet. Deze kernsplijting levert de energie om water te verhitten en de stoomturbines aan te drijven. Twee isotopen die vaak worden gebruikt zijn uranium-235 en plutonium-239.
Splijten van atomen
De isotopen die in een reactor worden gebruikt zijn groot maar wel stabiel, uranium-235 bijvoorbeeld heeft een halfwaardetijd van 7,04.108 jaar. Wanneer de kern echter door een neutron wordt geraakt splijt hij, en dan gebeuren de volgende dingen:
· De kern splijt in twee delen, dochterkernen die zelf instabiel zijn.
· Er komen twee of drie neutronen vrij (gemiddeld 2,88)
· Er komt veel energie vrij
De neutronen die vrijkomen kunnen een nieuwe kern raken waardoor deze splijt, je krijgt dat 9 neutronen. Deze neutronen raken weer nieuwe kernen en dan heb je er 27, dan 81, dan 243 etc. Dit is een kettingreactie. In een kerncentrale moet de kettingreactie worden afgeremd, anders zorgt de exponentieel vrijkomende energie dat de hele reactor smelt, een melt-down.
De centrale
De energie die vrijkomt, of dat nou uit een kernreactie komt of een chemische reactie, kan je natuurlijk niet in een mandje opvangen. Je hebt een energiecentrale nodig om de energie om te zetten in een nuttige vorm, meestal elektriciteit. Grappig genoeg werkt de modernste kerncentrale op het eeuwenoude principe van een stoomlocomotief.
Stoom
De brandstof produceert warmte en die warmte zet water om in stoom.
Stoom drijft de turbine aan
De turbine drijft een generator aan, de generator produceert elektriciteit
De elektriciteit wordt door transformatoren omgezet naar de gewenste spanning
Het enige verschil is dat er in een kerncentrale uranium of plutonium wordt gebruikt om de warmte te produceren. Omdat uranium en plutonium uit de aarde worden opgegraven en ze in feite op kunnen raken vallen ze onder de niet-hernieuwbare energiebronnen.
De reactor
De kernreactor is ontworpen om de kettingreactie in toom te houden. Elke splijting produceert 3 neutronen en als alle drie neutronen naar een nieuwe kern mogen gaan loopt de kettingreactie exponentieel uit de hand, dit heet een melt-down.
Om de kettingreactie te regelen worden er regelstaven in het vat geschoven. Deze staven van het element boor absorberen neutronen zonder dat ze zelf splijten. Als de staven verder in het reactorvat worden geschoven absorberen ze gemiddeld meer dan 2 neutronen per splijting. Omdat er per splijting 1 neutron nodig is en minder dan 1 vrijkomt zal de reactie geleidelijk afnemen. Wanneer de staven minder ver in het vat steken worden er minder neutronen geabsorbeerd en zijn er dus meer neutronen beschikbaar om nieuwe splijtingen veroorzaken.
Je kan dit zien met de onderstaande simulatie.
Deze simulatie gebruikt een programma om Javabestanden op je browser af te spelen. Dit betekent wel dat het laden wat langer kan duren. Wanneer je op de "play" knop hebt gedrukt verschijnt een keuze, kies voor "Run Cheerpj browser-compatible version".
Opdrachten
Kies het tabblad “Splijting van één kern” om de volgende vragen te beantwoorden:
95: Uranium-235 is stabiel, wat wordt er gedaan om het instabiel te maken?
96: Onder normale omstandigheden is Uranium-236 ook stabiel, wat is er nu anders?
97: In een kernreactor, wat moet er gebeuren om de reactie op te starten?
Bekijk het tabblad “Kettingrectie” en zie eens wat je daar mee kan doen.
98: Als je het concept kettingreactie aan iemand zou uitleggen, hoe zou je dat doen? Gebruik je eigen woorden maar wel de juiste benamingen en zorg ervoor dat je uitlegt waarom de reactie plaats vindt en wat de snelheid van de reactie bepaalt.
99: Waarom is Uranium-235 en zijn reactie perfect voor kettingreacties?
Bekijk het tabblad “Kernreactor”.
100: Leg uit wat de functie van de regelstaven is.
Andere producten
De reactor produceert hitte en die hitte kan gebruikt worden om elektriciteit op te wekken maar met de neutronenstraling kunnen ook materialen radioactief worden gemaakt. Verschillende atomen kunnen een neutron absorberen waardoor er een instabiel isotoop ontstaat. Deze synthetische isotopen worden gebruikt in tracers of stralingsbronnen voor medische behandelingen. Dit wordt niet in kerncentrales gedaan die gemaakt zijn om energie op te wekken maar in speciaal ontworpen reactoren. De grootste producent ter wereld van deze medische preparaten staat in de duinen van de het Noord-Hollandse Petten.
Onderzoek
Een meer wetenschappelijke toepassing van kernsplijting is uiteraard onderzoek. Hoewel sommige onderzoeken zich richten op het verbeteren van reactoren voor kernenergie, is er ook veel fundamenteel onderzoek. Onderzoek dat zich niet richt op "Hoe kunnen we iets verbeteren?" of "Hoe kunnen we dit gebruiken?" maar op "Hoe werkt het eigenlijk?". De video rechts is gemaakt in een onderzoeksreactor. De video is wel lang maar de uitleg die erin staat is wel goed.
Radioactief afval
Wanneer het uranium in de kernreactor is gebruikt hou je plutonium over, dit plutonium kan in een andere reactor nog een keer worden gebruikt om splijting te ondergaan maar daarna houd je toch afval over. Het grootste probleem met dit afval is dat het zeer actief is, binnen enkele minuten zou een persoon die te dichtbij komt al een dodelijke dosis straling ontvangen.
Het andere probleem is dat het meeste kernafval een erg lange halfwaardetijd heeft, afhankelijk van de concentratie blijft het tussen de 1000 en 10 000 jaar gevaarlijk.
Afval dat een lage activiteit heeft kan meestal bij een gewone vuilstortplaats worden gestort. Afval dat wel een gevaarlijk hoge activiteit heeft kan daar natuurlijk niet heen. De gebruikte brandstofstaven uit een kernreactor kunnen eerst worden gerecycled (opgewaardeerd) zodat al het uranium in nieuwe staven komt. Wanneer de staaf echt is opgebruikt wordt het in glas gegoten waarna het in stalen vaten diep onder de grond wordt opgeborgen.
Het gieten in glas klinkt vreemd omdat glas kan breken maar dat is het probleem niet, het glas komt in een stalen vat. Het voordeel van het glas is dat het een heel dicht rooster vormt waardoor de radioactieve atomen zitten opgesloten. Dat atomen door een metaalrooster kunnen ontsnappen heb je zelf weleens gezien bij oude batterijen. Dat witte spul dat op de batterijen verschijnt zijn de chemicaliën van binnenin de batterij die niet door gaatjes in het metaal zijn gekomen, ze zijn door het metaalrooster zelf gegaan.